فکر میکردم چه خوب میشود بازهم                                                  ـ تو ـ                                                        بیایی باز من باشم و تو فکر میکردم وقتی تو باشی                                     آسمان آبی است                                     دیگر هیچ ابری از غصه نمی بارد                                     درختان هرگز عریان نمیشوند                                     هوا هرگز سرد نمیشود ( یا شاید ـ اگر هم سرد شود ـ برای من سرد نیست) چقدر آرزو کردم                     چقدر خواستم                                        چقدر دعا تو آمدی                  ولی آسمان همان خاکستری است که بود                  بازهم دل ابر از غصه می بارد                  هوا سرد میشود و برگهای درختان                              تک تک زرد میشوند و                                                            میمیرند تو آمدی              من همانم که بودم                                                بازهم سردم است                                        گویا دیگر به گرما عادت ندارم...